De wereld van Seth

Ik haal Seth op van de buitenschoolse opvang, club creatief. Even terug werd ik gebeld door een medewerker dat ze plek hadden voor Seth bij deze knutselgroep.
‘Een dingetje, er zitten, tja, verder alleen maar meisjes op.’
‘Ik geloof niet dat hij dat erg vindt. Wacht, ik vraag het even.’
‘Seth? Ze hebben plek bij club creatief!’
‘Yessss!’, riep Seth.
‘Verder zitten er alleen maar meisjes op. Geloof niet dat je dat erg vindt?’
‘Natuurlijk niet!’
En hij maakte de rest van de middag vreugdedansjes.
Enfin.
Ik haal hem op, en ik zie dat hij gehuild heeft, want dat zie ik altijd, zelfs als was dat 12 uur geleden.
‘Je hebt gehuild’, zeg ik dus.
‘Waarom weet je dat altijd?!’
‘Mama magic.’
Seth lacht. ‘Even serieus. Hoe weet je dat?! De juf zei dat je er niets meer van zag.’
‘Ik zie dat gewoon altijd.’
‘En het is al donker! Hoe doe je dat?’
‘Mama magic. Ik zweer je.’
(Seth in nogal in de ban van hypnotiseren. Ik ben in credits 10 punten gestegen toen ik vertelde dat ik Victor Mids twee keer geïnterviewd heb. 50 punten toen ik vertelde dat hij trucjes bij me heeft gedaan. En 100 punten toen ik vertelde dat hij me over hypnotiseren heeft verteld. Maar in mama magic gelooft hij niet.)
‘Waarom had je gehuild?’
En Seth verteld dat ze eerst een monster moesten knutselen, en dat dat heel leuk was. Maar dat ze daarna een brief moesten schrijven naar een oud iemand, en dat hij daar echt helemaal geen zin in had, en dat hij had gehoopt dat hij heel de middag monsters kon knutselen en toen verdrietig was.
Ik hou zoveel van Seth dat ik regelmatig bang ben dat mijn hart ervan breekt, en ik haat het als hij huilt, maar nu ben ik fel, want eenzame mensen zijn mijn zwak en ik vind dat heel de wereld gewoon praatjes moet maken met vreemden, en brieven moet sturen, en op visite moet gaan, en kinderen in het bijzonder. Dus ik hou een betoog over hoe naar het is om eenzaam te zijn, en oud, en bijna geen bezoek te krijgen. En hoe fijn het dan is om post te krijgen.
‘Ze krijgen ook post’, zegt Seth. ‘De rest van de kinderen ging gewoon brieven schrijven.’
‘En wat nou als iedereen zo zou denken als jij nu?’
‘Dat was niet het geval’, zegt Seth. ‘En het gaat om de feiten.’ Ik roep dat dit bij uitstek iets is waarbij het om de intenties gaat. En dat ik niet snap dat hij dat niet snapt, want hij wil mensen altijd blij maken, en hij houdt van post, en als ik hem iets heb geleerd belangrijk te vinden is het wel dit soort dingen. En ik vertel over twee oude buurvrouwen die mijn zusje en ik vroeger hadden en over de koekjes die we voor ze bakten en honderden 3d-kaarten die we voor ze knutselden.
‘Volgende week kan het ook nog’, zegt Seth. En zuchtend: ‘dan schrijf ik er wel twee.’
‘Mooi’, zeg ik. ‘Mooi.’
Hij is even stil, en zwijgend fietsen we naast elkaar.
‘Wat is je emotie nu?’
‘Wat?’, vraag ik.
‘Je emotie. Wat je emotie nu is.’
‘Eh… neutraal? Richting blij. We zijn bijna thuis en we gaan nachos eten.’
‘Ah mooi, ik dacht even dat je boos was. Ik weet dat je er niet van houdt als ik om niks huil, en dat jij dit echt een slechte reden vindt om wel te huilen. Daarom hoopte ik erg dat je het niet zou zien. Zullen we dan nu even niet meer praten over dingen die ik fout heb gedaan? Ik weet dat je leert van je fouten, maar als je er zoooo lang over praat, word ik er erg stressig van.’
‘Halloooo! Je bent 8. Je hoeft niet alles goed te doen. Maar ik ben je moeder, dus ik mag er wel af en toe iets van zeggen.
‘Hoe wist je nou dat ik gehuild had?’
‘Ik ken je vanaf het moment dat je geboren werd. Ik zie alles in je ogen.’
‘Oh!’, roept Seth verheugd. ‘Daarover. Ik dacht altijd dat baby’s uit je buik kwamen. Maar ik heb laatst wat films gezien…’
‘Eh?! Wat voor films?!’
‘Over dieren.’
‘Oke.’
‘En ze komen dus meer uit je piemel! Nou ja, hoe heet dat eigenlijk bij vrouwen?!’
Thanks, Freek.
We maakten een enorme bak nachos, en aten met alle kaarsjes aan, en Seth schreef een brief naar Sinterklaas terwijl ik een boek las.

Ik leg Seth op bed. ‘Zal ik nog een liedje zingen?’
‘Eh…’
‘Je gaat me nu niet vertellen dat je daar te oud voor bent geworden…’
‘Een verhaaltje mag wel’, zegt Seth.
Daar is het al veel te laat voor.
‘Oké. Er was eens een jongetje die te oud was geworden voor liedjes en echt naar bed moest. The end.’
‘Kom op! Dit verhaaltje gaat over mij, hè?’
‘Zou je denken?’
‘Eh ja! Heb ik gelijk?’
‘Misschien…’
‘Toen ik net naar de buren ging om te vragen of ze de salsasaus open wilde maken (jongens! waarom zitten die deksels zo vast!?), was het buurmeisje er ook’, vertelt Seth. ‘Ik kan me gewoon nog herinneren dat ze een baby was, en nu kan ze lopen, nou ja, waggelen, en gewoon al wat woordjes zeggen. Het is toch bizar, hè? Hoe oud is ze nu?’
‘1,5 denk ik’, zeg ik.
‘Dat bedoel ik! Het is niet te geloven, hoe snel kinderen groot worden. Vind je niet, mam?’
Ik grinnik, en knik.
‘Echt geen liedje?’
‘Nee, maar je moet me morgen wel heel vroeg wakker maken.’
‘Waarom?’
‘Ik wil mijn brief naar Sinterklaas afschrijven.’